CLIMATICUS 2 (Strooks)

CLIMATICUS 4

Veel heb ik aan de adviezen van mijn goede vriendin Thea. Ze is topambtenaar op VROM en is daar door diverse glazen plafonds heen gestoten. Heeft nog een hoop ravage gegeven daar. Toen ik haar vroeg hoe ik mijn team in beweging houd, gaf ze me de tip om meer strooks te geven. Ik had geen idee wat strooks zijn, voordat Thea me uitlegde dat het een begrip uit de TA is. TA kende ik uitsluitend van het boekje dat in mijn herinnering “Ik ben oké en jij lekker niet” heet, maar dat bleek niet precies te kloppen. Thea vertelde me dat zij door TA een stuk betere leider is geworden. Nieuwsgierig geworden vroeg ik, wat dan strooks wel niet mogen zijn. Er volgde een college, waaruit ik in elk geval oppikte, dat strooks o.a. complimenten zijn en dat ze voor mensen in organisaties van levensbelang zijn. Ik vertelde haar dat ik nooit complimenten geef, omdat ik het vanzelfsprekend vind dat mensen hun werk goed doen en dat ze er goed verzorgd uitzien. Zij gaf me als uitdaging mee om twee weken lang flink te stroken op mijn afdeling. Ik zou zien dat het wonderen deed.
Het werden boeiende weken. Ik begon met het complimenteren van Van Dalen vanwege zijn geinige stropdas. Hij glom van trots en werkte die avond drie uur over. Enthousiast geworden besloot ik juffrouw Ellen de Bruin te stroken vanwege haar leuke oorlelletjes, waar ze altijd van die kleurrijke oorbelletjes in heeft. Die vallen me al heel lang op, maar ik had er nog nooit iets van durven zeggen. Nu mocht het. Ik geef toe dat “Ellen, wat heb je toch een leuke lellen en mooie gekleurde bellen” niet de meest fijnzinnige formulering was, maar het was een gemeende strook. Ze liep ijzig door en meldde zich de volgende dag ziek. Ik besloot Thea te bellen en te vertellen dat ik het experiment ging staken. Zij vond dat ik juist nu door moest gaan. “Fouten zijn leermomenten, Climaticus; complimenteer jezelf dat je het durft”. Zo had ik, perfectionist, er nog niet naar gekeken. Ik strookte die weken dapper door en wisselde strooks op uiterlijk en op capaciteiten, echte strooks, plastic strooks, targetstrooks vrolijk af: “By the way, juffrouw Jansen, leuk jurkje; van de Zeeman?” viel niet slecht. “Peter, ik vind je een fantastische vent; ik wou dat ik je vader was” gaf een gemengde ervaring. Ik zag dat het eerste deel van het compliment goed overkwam, maar dat het tweede deel too much was; alsof ik iets met zijn moeder wilde en hij dat niet zo leuk vond. Ook merkte ik, dat TA-jargon al veel verder in de maatschappij is doorgedrongen dan ik wist. Was ik de enige onwetende in Den Haag? Mijn secretaresses strookten elkaar al jaren, zo zag en hoorde ik. Ik gaf mijn chauffeur een compliment voor zijn rijstijl en kreeg als antwoord: “Dank u wel, meneer Climaticus, voor deze fijne rijstrook”. Toen ik op straat van een Afrikaanse vluchteling een daklozenkrant kocht, zei dat ik het dapper van hem vond om die lange reis hierheen te ondernemen. Reactie: “ Beste meneer, ik vat dit op als een gemeende vluchtstrook”. Gisteren sprak ik Thea en vertelde haar ik meer wilde horen over TA. “We gaan het niet over mij hebben”, zei ze. Jammer, want ik had zo gehoopt op toenadering en de ultieme strook: Een Climati-kus.